Ik heb een doosje in mijn hoofd
zei iemand mij een tijd geleden
en in dat doosje zit mijn zoon
die een jaar terug is overleden.
En af en toe zo zegt hij mij
neem ik de deksel van het doosje
ik praat met hem,ik lach met hem
en speel met hem een poosje.
Zo'n doosje krijg ik ook,denk ik
een plekje voor mijn zoon
zodat hij altijd bij mij is
als soort van eerbetoon.
Een dekseltje hoeft er niet op
mijn doosje gaat nooit dicht
althans zo denk ik als de man
het verhaal aan mij gericht.
Maar de tijd schrijdt alsmaar verder
en de maanden gaan voorbij
en ik bemerk dat heel af en toe
het doosje sluit,ook dat van mij.
Een gedicht van Rob Kupers uit kinderen mogen niet sterven.
Gisteravond voorgelezen op een bijeenkomst van ouders van jong overleden kinderen
